ZANDVOORT - Nieuw Unicum is een zorginstelling voor mensen met een lichamelijke beperking ten gevolge van een neurologische aandoening. Zo wonen er bijvoorbeeld mensen met de ziekte van Parkinson en Multiple Sclerose. Ina Buijsman is één van hen.

De 60-jarige Ina kreeg een aantal jaar geleden de eerste verschijnselen van MS: "Het begon met tintelingen in mijn handen en armen. Al snel bleek het Multiple Sclerose te zijn. "Dan ga je googelen en dan zie je dat sommige mensen pas na 20 jaar in een rolstoel terecht komen, zo hebben we het ook aan de kinderen verteld: het kan nog jaren duren." In werkelijkheid duurde het nog geen vier jaar voor Ina in een rolstoel zat.

Een licht leven

Ina Buijsman woont op het moment van de diagnose met haar man Vok in Andijk. Hij heeft een tuindersbedrijf. Samen hebben ze drie kinderen en vier kleinkinderen. Ina zorgt al bijna haar hele leven voor haar gezin. Daarnaast werkt ze eerst in de zorg, dan in het onderwijs, om uiteindelijk bij Vok in het bedrijf te komen werken. Ze is energiek en altijd druk als de ziekte zich in 2005 openbaart. Ook voor haar man Vok is het een grote schok: "We zijn met z'n tweeën, als Ina pijn heeft, voel ik het ook."

Toch, zeggen ze allebei, is het geen kommer en kwel. Ina: "We lachen wat af. Als ik er goed over nadenk is het geen lolletje, maar als we er positief onder blijven, is het voor ons licht."

Toch in je eentje

Het gewone leven wordt steeds zwaarder voor Ina. De MS trekt een steeds grotere wissel op het gezin. Vier jaar lang logeert ze een paar keer per jaar in Nieuw Unicum. Voor haar eigen rust, maar ook voor die van Vok. Ina heeft het er erg naar haar zin: "Overal was een oplossing voor in Nieuw Unicum, de MS-expertise is bij de hand en het leven werd veel makkelijker."

Toen haar gevraagd werd of ze permanent in het zorgcentrum wilde wonen, hoefde ze niet lang na te denken. Voor Ina is het wonen in Nieuw Unicum een verademing, maar voor haar man was het even slikken. Zichtbaar aangedaan zegt Vok: Het wegbrengen na het weekend gaat wel, maar het alleen terugrijden naar huis is zo moeilijk. Dan ben je toch in je eentje."

Ina heeft haar drukke leven weer opgepakt. Ze is rechtshandig, maar ze heeft zichzelf leren schilderen met links. Haar dagen vult ze met schilderen en vrijwilligerswerk in het winkeltje van Nieuw Unicum. Voor haar, en uiteindelijk ook voor Vok, is het leven een stuk gemakkelijker geworden. Ze genieten van elkaar en hun kleinkinderen.

Toch is er ook die andere kant: "Je bent te jong, je zag je toekomst toch anders. Ik ben niet bang om dood te gaan, maar wel om het leven los te laten."